Over mij

Naomi Modde (1992)

Ik ben beeldmaker en verhalenverteller. Fotografie gaat voor mij naast het esthetische vooral over het sociaal-maatschappelijke aspect. Tijdens het fotograferen staat voor mij hierbij het menselijk contact voorop; de ontmoeting. Wat is iemand zijn verhaal? Wat zie ik als ik iemand echt aan kijken mij met die persoon verbind? Vanuit hier ga ik in gesprek en krijg ik de informatie die het beeld compleet maakt.

Fotografie is tot nu toe voor mij de manier om een inkijk te geven in de levens van mensen.Mijn beelden hebben een documentair karakter en zijn nooit geënsceneerd. Het liefst fotografeer ik mijn projecten analoog met de camera die van mijn opa is geweest. Door te werken met film wordt voor mij de echtheid van mijn beeld versterkt door de levendigheid van de kleuren.

Ik werk vaak seriematig. Bij het maken van de selectie voor een reportage of beeldverhaal kies ik de beelden die voor mij het meest oprecht de essentie weergeven van de persoon of het moment dat ik tijdens mijn ontmoeting heb ervaren. Vaak zoek ik hierbij naar de tussenmomenten waarbij iemand voor even niet bewust is van de foto en zich helemaal laat zien. Het grootste compliment voor mij is wanneer iemand zich helemaal vertrouwd voelt en zichzelf na afloop herkent in de foto’s. Tijdens het creëren van de uiteindelijke vorm van mijn presentaties probeer ik vanuit die kern de beelden in de juiste volgorde in te verwerken totdat een passende vertaling ontstaat van hetgeen dat ik wil delen. Ik neem niet alleen bewust de tijd voor de ontmoeting, maar ook voor dit proces erna.

In mijn langlopende projecten zoek ik naar de verbinding tussen mensen. In hoeverre voelen we ons verbonden of zijn we juist van elkaar vervreemd? Wat verbindt en wat schept afstand? We leven steeds individualistischer in onze maatschappij en ik heb het gevoel dat we elkaar daarbij steeds meer uit het oog aan het verliezen zijn. Via mijn beelden wil ik een stukje medemenselijkheid en verbinding creëren en hoop ik mensen weer wat dichter bij elkaar te brengen.

CBK Rotterdamse Kunstenaars: Portfolio en Interview

Voorbeelden van projecten:

In mijn langlopende project ‘Biografie van een huis, Veursestraatweg 133’ documenteerde ik van 2014 – 2016 het huis van mijn opa en oma d.m.v. archieven, eigen materiaal en foto’s van funda. Eind 2014 kwam het in de verkoop toen mijn opa en oma naar een verzorgingstehuis gingen en ben ik het lege huis gaan vastleggen. In 1981 kocht mijn familie het huis voor 200.000gulden bij toeval van de familie van mijn eerste, toenmalige vriendje. Hierdoor had ik niet alleen toegang tot de fotoalbums van mijn familie, maar ook van de eerste familie die vanaf de bouw in 1923 in het huis had gewoond. Na de verkoop in 2015 heb ik de verbouwing gevolgd en de intrek van familie 3 vast gelegd. *in 2021 is het weer verkocht voor 1.225.000 euro

Het huis vormt al bijna een eeuw lang een decor voor de levens die zich er afspelen. Ik verwerkte de hoofdstukken van de 3 families uiteindelijk samen in een handgemaakte, uitvouwbare leporello. Door mijn project te documenteren door de ogen van het huis zelf ontstaat een prachtige inkijk in zowel de constante herhaling van het leven wat zich er afspeelt als de verandering van het algemene tijdsbeeld door de jaren heen. Hiermee worden de subtiele raakvlakken zichtbaar die de families ongemerkt met elkaar hebben en zijn zij indirect met elkaar verbonden door het doorgeven van de sleutel. Meer over dit project kun je hier vinden.

Naast deze handgemaakte leporello presenteerde ik een selectie gevonden beeld uit de persoonlijke familiearchieven in een Rotterdamse makelaarsvitrine. Op de plek waar normaal het nieuwe huizenaanbod achter het raam te zien was, hingen nu universele, nostalgische beelden van sinterklaasvieringen, verjaardagen en zonnige middagen in de tuin. Ik wilde op deze manier voor een ochtend de marktwaarde van een huis inruilen voor de emotionele waarde. Ik kreeg veel leuke reacties van voorbijgangers die een vorm van herkenning voelden en naar aanleiding van de foto’s direct begonnen te vertellen over hun herinneringen van vroeger.

In een ander project volgde ik een maand lang verschillende Bootbewoners’ rondom de Oude Haven. Al lange tijd hebben de woonboten daar in het gebied een onuitwisbare invloed op het straatbeeld. Ik begaf mij een maand lang met mijn camera in het gebied en ging van wal, het schip op om een kijkje onder het dek te nemen. Tijdens mijn ontmoetingen stelde ik hen vragen over de bouw van de vele woontorens in het gebied. Hoe kijken zij aantegen de komst van al die nieuwe ‘buren’? Voelen ze zich verbonden met hun omgeving of wonen zij gevoelsmatig in een klein dorp op het water? Hoe verschilt hun manier van leven van die met de mensen ‘aan wal’? Uiteindelijk presenteerde ik het resultaat met een openbare foto expositie op een van de leegstaande boten tijdens een Kunstroute door het blaak gebied in 2017.

Werk in opdracht

Naast mijn eigenprojecten, doe ik ook regelmatig werk in opdracht. Zo legde ik begin 2020 driemaanden de eerste lockdown in Rotterdam vast voor stichting Droom en Daad. Zij vroegen mij deze uitzonderlijke periode vast te leggen voor toekomstige generaties en hierbij een zo eerlijk mogelijk beeld te geven van de leefsituatie achter de voordeuren. Ik ging deze periode langs bij Rotterdamse gezinnen uit verschillende wijken en milieus. Door tijdens mijn bezoek ruim de tijd te nemen waren de meesten gauw aan mij gewend en kon ik een beeld maken waarbij mijn sfeer nauwelijks meer voelbaar was. Uiteindelijk zijn de beelden die ik maakte, samen met het werk van 5 andere Rotterdamse fotografen gebundeld tot een boek genaamd ‘Stil Leven – Still Life’. 10 van mijnbeelden zijn opgenomen in het Rotterdams Stadsarchief.

Voor een ander langlopend project in opdracht genaamd ‘Kunst BlijftSlapen’ ging ik op pad voor de Kunsthal. Vijf kunstwerken uit het depot van hetRCE reisden 10 weken lang door Rotterdam en bleven logeren op verschillende gastadressen. Studenten en kunstenaars creëerden nieuwe kunstwerken n.a.v. gesprekken met de bewoners van diverse, deelnemende partners als Laurens, Pauluskerk, Kunstlab, Het Gemaal en Reakt. Het doel van het project was om meer verbinding te creëren tussen verschillende groepen in de stad en mensen in aanraking te laten komen met kunst. Mij werd gevraagd om langs te gaan bij de deelnemers en deze verbinding en menselijke verhalen in beeld te brengen tijdens de duur van het project. De foto’s die ik maakte werden, samen met de oude en nieuwe kunstwerken, uiteindelijk gepresenteerd in de Kunsthal.