‘Het Thuiskantoor’

Wat voor invloed heeft het thuiswerken sinds het begin van de corona maatregelen op ons en hoe ervaren we het?

De afgelopen twee maanden werkte ik aan een nieuwe serie en ging ik langs bij Nederlanders die al meer dan een jaar vanuit huis werken. Binnen de verschillende beroepen en persoonlijke verhalen ging ik op zoek naar de overeenkomsten en verschillen die ik achter de al zo lang dichte voordeuren aantrof: Geïmproviseerde werkplekken in de buurt van de internetkabel, worstelingen met Zoom, LessonUp en andere online programma’s, het vervagen van de scheidslijn tussen werk en vrije tijd, weinig daglicht of verandering van omgeving, het missen van collega’s of het groepsgevoel, het dagelijkse blokje om naar de supermarkt.

Saskia (55, Juf van groep 7/8) en haar dochter Anique (31, zelfstandig vertaler NL-EN) uit Gorinchem. Saskia: ‘tijdens het online les geven zit ik in de woonkamer aan het altaar van mijn vader met 28 pratende kinderen door elkaar’ ik zit op een kussen met mijn knieën tegen de kast en zonder goede rugleuning. Aan de keukentafel kan ik niet zitten, want daar is de internetkabel niet lang genoeg voor. Soms ga ik tussendoor staan om geen last van mijn rug te krijgen. Ik trek iedere dag nog steeds een andere, kleurige vintage outfit aan, zoals de leerlingen van mij gewend zijn.

Ik val in de risicogroep en ben heel voorzichtig. Ondanks dat de dokter mij afgeraden heeft om deels weer voor de klas te gaan staan, heb ik daar toch voor gekozen om het contact met mijn leerlingen te behouden en omdat aan de thuiswerkdagen soms geen einde lijkt te komen. Ik draag in de klas een mondmasker, handschoenen én een plastic kep. Ik neem een thermoskan met koffie mee zodat ik mijn lokaal niet uit hoef en de kinderen ontsmetten hun tafels bij binnenkomst. Ik kan merken dat sommige kinderen echt stouter zijn, omdat ze mijn mimiek hierdoor minder goed kunnen zien.
In mijn vrije uren ben ik graag op onze volkstuin bezig. Laatst zijn mijn dochter en ik naar de italiaan gereden en haalden we pizza’s en tiramisu. We hebben het in de auto opgegeten met mooi uitzicht en een olielampje. Je moet wat! Verder mis ik het zwemmen vooral en kijk ik het meest uit naar een weekendje vintage shoppen in Antwerpen! 

Tijdens mijn bezoeken kreeg ik veel mooie verhalen te horen, zoals die over de dinoverzameling van Ouissam (3).

Sinds de lockdown heeft hij meer structuur omdat zijn beide ouders Wendy (35) en Martijn(37) veel thuis zijn. Sindsdien is hij veel meer gaan praten. Hij kent inmiddels alle dino’s bij naam (net als zijn auto’s). Toen de speegoedwinkels weer open gingen voor afhalen was het feest. Vader Martijn kreeg via whatsapp foto’s toegestuurd van alle dino’s die de de Kleine Kapitein te koop had, zodat Ouissam kon kiezen welke hij graag wilde. Die middag konden ze hem samen al ophalen, toch weer een leuk uitje! 

Alledrie missen ze de Diergaarde het meest. Ouissam: de Tijgers🐅
Wendy: de Apen 🦧
en Martijn: de Olifanten 🐘

‘Het Thuiskantoor’

Wat voor invloed heeft het thuiswerken sinds het begin van de corona maatregelen op ons en hoe ervaren we het?

De afgelopen twee maanden werkte ik aan een nieuwe serie en ging ik langs bij Nederlanders die al meer dan een jaar vanuit huis werken. Binnen de verschillende beroepen en persoonlijke verhalen ging ik op zoek naar de overeenkomsten en verschillen die ik achter de al zo lang dichte voordeuren aantrof: Geïmproviseerde werkplekken in de buurt van de internetkabel, worstelingen met Zoom, LessonUp en andere online programma’s, het vervagen van de scheidslijn tussen werk en vrije tijd, weinig daglicht of verandering van omgeving, het missen van collega’s of het groepsgevoel, het dagelijkse blokje om naar de supermarkt.

Saskia (55, Juf van groep 7/8) en haar dochter Anique (31, zelfstandig vertaler NL-EN) uit Gorinchem. Saskia: ‘tijdens het online les geven zit ik in de woonkamer aan het altaar van mijn vader met 28 pratende kinderen door elkaar’ ik zit op een kussen met mijn knieën tegen de kast en zonder goede rugleuning. Aan de keukentafel kan ik niet zitten, want daar is de internetkabel niet lang genoeg voor. Soms ga ik tussendoor staan om geen last van mijn rug te krijgen. Ik trek iedere dag nog steeds een andere, kleurige vintage outfit aan, zoals de leerlingen van mij gewend zijn.

Ik val in de risicogroep en ben heel voorzichtig. Ondanks dat de dokter mij afgeraden heeft om deels weer voor de klas te gaan staan, heb ik daar toch voor gekozen om het contact met mijn leerlingen te behouden en omdat aan de thuiswerkdagen soms geen einde lijkt te komen. Ik draag in de klas een mondmasker, handschoenen én een plastic kep. Ik neem een thermoskan met koffie mee zodat ik mijn lokaal niet uit hoef en de kinderen ontsmetten hun tafels bij binnenkomst. Ik kan merken dat sommige kinderen echt stouter zijn, omdat ze mijn mimiek hierdoor minder goed kunnen zien.
In mijn vrije uren ben ik graag op onze volkstuin bezig. Laatst zijn mijn dochter en ik naar de italiaan gereden en haalden we pizza’s en tiramisu. We hebben het in de auto opgegeten met mooi uitzicht en een olielampje. Je moet wat! Verder mis ik het zwemmen vooral en kijk ik het meest uit naar een weekendje vintage shoppen in Antwerpen! 

Tijdens mijn bezoeken kreeg ik veel mooie verhalen te horen, zoals die over de dinoverzameling van Ouissam (3).

Sinds de lockdown heeft hij meer structuur omdat zijn beide ouders Wendy (35) en Martijn(37) veel thuis zijn. Sindsdien is hij veel meer gaan praten. Hij kent inmiddels alle dino’s bij naam (net als zijn auto’s). Toen de speegoedwinkels weer open gingen voor afhalen was het feest. Vader Martijn kreeg via whatsapp foto’s toegestuurd van alle dino’s die de de Kleine Kapitein te koop had, zodat Ouissam kon kiezen welke hij graag wilde. Die middag konden ze hem samen al ophalen, toch weer een leuk uitje! 

Alledrie missen ze de Diergaarde het meest. Ouissam: de Tijgers🐅
Wendy: de Apen 🦧
en Martijn: de Olifanten 🐘
Using Format